آستین رباتیک امکان لمس کردن را در واقعیت مجازی فراهم می کند
بیست و یکم: بیست و یکم: یک آستین رباتیک که هوا را بجای موتورهای الکتریکی به کار می گیرد، می تواند امکان لمس کردن را برای کاربران واقعیت مجازی فراهم آورد.
به گزارش بیست و یکم به نقل از ایسنا، به جهت اینکه محیط واقعیت مجازی واقعی به نظر برسد، تجربه کردن حس لامسه اساسا کمک خواهدنمود. یک آستین مخصوص می تواند به زودی به مردم امکان بدهد که بهتر از حس لامسه در واقعیت مجازی برخوردار شوند.
به نقل از نیواطلس، در بیشتر سیستم های بازخورد لمسی فعلی، حس لامسه با کمک آرایه هایی از محرک های کوچک موتوری مدیریت می شود که در مقابل پوست به ارتعاش درمی آیند. بسته به شدت، مدت و توالی ارتعاشات می توان احساساتی را مانند ضربه زدن، نوازش کردن! یا فشردن شبیه سازی کرد.
یک راهکار شامل جایگزینی موتورها با کیسه های الاستومری بادی سبک تر، کمتر پیچیده و کم مصرف تر است. این محرک های پنوماتیکی را با باد کردن و انبساط انتخابی شبیه سازی می کنند و هنگام انجام این کار به پوست فشار می آورند. در این تکنیک، برای داشتن فشار کافی به سوی پایین باید از انبساط محرک ها در جهات دیگر هنگام باد شدن جلوگیری کرد. در نتیجه، چنین سیستم هایی اغلب در اسکلت های بیرونی نسبتا حجیم با بخش های سفت ادغام می شوند که انبساط کیسه ها را هدایت می کنند.
اینجاست که «هاپتیکنیت»(Haptiknit) وارد می شود. این فناوری توسط گروهی از محققان «دانشگاه استنفورد» به سرپرستی پروفسور «آلیسون اوکامورا»(Allison Okamura) و با همکاری دانشگاه «ام آی تی»(MIT) درحال توسعه است.
نمونه اولیه هاپتیکنیت هم اکنون به صورت یک آستین نشان داده شده که در مجموع هشت محرک پنوماتیک را در دو ردیف چهارتایی در خود جای داده است. هر کیسه را می توان بطور جداگانه بوسیله یک شیلنگ نازک باد و تخلیه کرد که با پمپ بازویی کار می کند.
بدنه اصلی آستین با بافتن الیاف نایلون و پنبه ساخته شد. با این وجود، الیاف ترموپلاستیک نیز در بخش های دایره ای که محرک ها را در خود جای می دهند، استفاده می شوند. اعمال حرارت به آن نواحی بعد از تکمیل پروسه بافت کمک کرد تا الیاف ترموپلاستیک ذوب شوند و بعد از سرد شدن سفت شوند. سپس آن نواحی، محفظه های سفتی را برای محرک ها تشکیل دادند که انبساسفتیط آنها را به سوی پوست کاربر هدایت می کرد.
در ارزیابی این فناوری، هم آستین هاپتیکنیت و هم یک آرایه مشابه متشکل از هشت محرک موتوری روی ۳۲ داوطلب آزمایش شدند. مشخص شد که با سیستم هاپتیکنیت، شرکت کنندگان بهتر می توانند مکان ضربه های مجازی را روی بازوی خود تعیین کنند.
همچنین، آستین هوشمند با فعال کردن متوالی کیسه ها یکی بعد از دیگری برای ایجاد حس لامسه مجازی با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت. از آنجائیکه شرکت کنندگان استفاده از هاپتیکنیت را راحت و آسان توصیف کردند، این فناوری ممکنست در نهایت بتواند در برنامه های کاربردی فراتر از واقعیت مجازی مورد استفاده قرار بگیرد.
این پژوهش در مجله «Science Robotics» به چاپ رسید.
منبع: 21th.ir
این مطلب بیست و یکم را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب