درمان شایع ترین سرطان دهان با حذف یک پروتئین ممکن می شود
به گزارش بیست و یکم بررسی جدیدی که در ˮدانشگاه بوستونˮ انجام شده است، نشان داده است که شاید بتوان شایع ترین سرطان دهان را با حذف یک پروتئین درمان کرد.
به گزارش بیست و یکم به نقل از ایسنا و به نقل از ساینمگ، شایع ترین سرطان در ارتباط با دهان، "کارسینوم سلول سنگفرشی دهان"(OSCC) نام دارد که مانند خیلی از سرطان های دیگر، کاملا بی سر و صدا شروع می شود. آغاز آن شاید به صورت یک لکه سفید کوچک در دهان یا یک برآمدگی قرمز کوچک روی لثه ها باشد. نادیده گرفتن و کم اهمیت جلوه دادن آسان است اما بعد از آن، همه چیز تغییر می کند. لکه کوچک شوم تر می شود، رشد می کند و در بافت همبند فرو می رود.
بیمارانی که به اندازه کافی خوش شانس هستند تا قبل از این که شرایط بدی پیش بیاید، به دندانپزشک رجوع کنند، می توانند از سرطانی شدن ضایعات جلوگیری نمایند یا حداقل می توانند مطمئن شوند که درمان از زمانی شروع می شود که موثر باشد. از طرف دیگر، برای کسانی که خوش شانس نیستند، چشم انداز تیره ای وجود دارد. احتمال بقای پنج ساله افراد مبتلا به کارسینوم سلول سنگفرشی دهان، حدود ۶۶ درصد است. سالانه بیشتر از ۱۰ هزار آمریکایی بر اثر مبتلا شدن به سرطان دهان از دنیا می روند. افراد معتاد به سیگار و مشروبات الکلی، بیشترین صدمه را می بینند.
حالا، پژوهشگران دانشکده دندانپزشکی "هنری گلدمن"(Henry Goldman) در "دانشگاه بوستون"(Boston University) دریافته اند که حذف ژنتیکی پروتئینی که بنظر می رسد سبب تحریک رشد سرطان می شود، امکان دارد به محدود کردن رشد و گسترش تومور کمک نماید. پژوهشگران می گویند که یافته های آنها این پروتئین معروف به "LSD1" را به یک هدف بالقوه برای داروسازی تبدیل می کند. پزشکان می توانند طی شیمی درمانی و ایمونوانکولوژی، این پروتئین را برای از بین بردن تومور هدف قرار دهند.
با توجه به این که حداقل یک سوم آمریکایی ها به صورت منظم به دندانپزشک رجوع نمی کنند، طبق گفته "مراکز کنترل و پیشگیری بیماری"(CDC)، این کشف می تواند در آینده نجات دهنده کسانی باشد که مراقبت های پیشگیرانه را از دست می دهند.
"مانیش بایس"(Manish Bais)، پژوهشگر ارشد این پروژه اظهار داشت: این یافته ها نتایج مهمی را برای عرضه درمان های جدید و مؤثرتر به بیماران مبتلا به سرطان دهان به همراه دارند. این پژوهش، گام مهمی به سمت توسعه درمان های نوآورانه برای سرطان دهان است.
"ماریا کوکوروزینسکا"(Maria Kukuruzinska)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: در گذشته به ندرت پیش می آمد که دانشکده های دندانپزشکی در زمینه علوم در ارتباط با سر و گردن مطالعه کنند و بیشتر این پژوهشها در مراکز سرطان انجام می شد اما این روند درحال تغییر است و دانشکده های دندانپزشکی، مزایای بسیاری نسبت به مراکز سرطان برای پژوهش علمی در مورد کارسینوم سلول سنگفرشی دهان دارند. دلیل این امر این است که ما می توانیم به ضایعات پیش سرطانی دسترسی پیدا نماییم اما مراکز سرطان فقط افرادی را بررسی می کنند که بیماری آنها کاملا توسعه یافته است.
ایمنی ضد تومور
بایس افزود: هنگامی که کارسینوم سلول سنگفرشی دهان رخ می دهد، شانس کمی برای حذف کامل آن وجود دارد. پزشکان می توانند شیمی درمانی و پرتودرمانی را امتحان کنند یا حتی تومور را بردارند اما هیچ درمان قطعی وجود ندارد. شما می توانید تومور را کوچک کنید اما نمی توانید آنرا از بین ببرید.
بایس در پژوهش های پیشین دریافته بود آنزیم LSD1 که معمولاً نقش مهمی را در رشد سلول های طبیعی و جنینی بر عهده دارد، در طیف وسیعی از سرطان ها از کنترل خارج می شود یا به صورت نامناسب تنظیم می شود؛ همچون در سر، گردن، مغز، مری، کبد و ریه.
بایس اظهار داشت: بیان این آنزیم در هر مرحله از رشد تومور افزایش می یابد. هرچه تومور وخیم تر باشد، بیان پروتئین LSD1 بیشتر است.
بایس در آزمایشگاه خود، به بررسی این مورد پرداخت که بعد از متوقف کردن LSD1، چه رخ می دهد. پژوهشگران برای محدود کردن این آنزیم، ژن آنرا دستکاری کردند تا به صورت موثر خاموش شود یا از داروی مهارکننده مولکول استفاده کردند که به سلول وارد می شود و عملکرد طبیعی آنرا متوقف می کند. پیش از این در آزمایش های بالینی برای درمان سایر سرطان ها، مهارکننده های مولکولی در مقابل سرطان دهان آزمایش نشده بودند. بایس دریافت که اختلال در LSD1، رشد تومور را مهار می کند.
وی ادامه داد: در نتیجه این کار، تهاجمی بودن یا رفتار بد تومور کاهش پیدا کرد. ما متوجه شدیم که وقتی این پروتئین را مهار می نماییم، ایمنی ضد تومور تقویت می شود و بدن ما می کوشد تا به تنهایی با آن روبرو شود.
در هر حال، LSD1 تنها گزینه مشکل ساز نیست. زمانی که LSD1 تنظیم می شود، فرایند ارتباط سلولی را که مسیر سیگنال دهی معروف به "YAP" است و معمولاً به کنترل رشد اندام و بازسازی بافت کمک می نماید، مختل می کند. بایس اظهار داشت: YAP، LSD1 و چند پروتئین دیگر در یک چرخه معیوب گیر می کنند و هر کدام دیگری را به سمت حرکات تهاجمی و مضر سوق می دهند. ما باید این چرخه را مختل نماییم.
پژوهشگران به منظور یافتن متد جدیدی برای انجام دادن این کار، کوشش برای مهار LSD1 را با هدف قرار دادن YAP به وسیله یک مهارکننده متفاوت معروف به "ورتپورفین"(verteporfin) همراه کردند. ورتپورفین که در ابتدا برای مساعدت با درمان بیماری های جدی چشم مانند دژنراسیون ماکولا ساخته شده بود، بعنوان یک درمان بالقوه سرطان، همچون سرطان تخمدان آزمایش شد. به قول بایس، این ترکیب موثر بود.
همینطور بایس، یک داروی سوم را هم به این ترکیب وارد کرد. وی ادامه داد: استفاده از مهارکننده LSD1 در ترکیب با یک داروی ایمنی درمانی رایج که به گلبول های سفید خون کمک می نماید تا سلول های سرطانی را از بین ببرند، واکنش مطلوبی را نشان داد.
بایس افزود: یافته های ما مبنایی برای پژوهش های بالینی آینده برپایه مهار LSD1، چه به صورت تک درمانی و چه در ترکیب با سایر عوامل برای درمان سرطان دهان در انسان فراهم می کنند. این پژوهش به تازگی کمک مالی ۲.۶ میلیون دلاری موسسه ملی "NIDCR" را دریافت کرده است. باآنکه پژوهش ما پیش بالینی است و به موش ها و بعضی از بافت های انسانی محدود می شود اما ما می خواهیم آنرا جهت بررسی نمونه های بالینی انسانی گسترش دهیم.
موفقیت در آزمایش های انسانی
به قول کوکوروزینسکا، تمرکز بایس روی بیولوژی سرطان دهان امکان دارد به توسعه درمان های آینده کمک نماید.
کوکوروزینسکا افزود: وقتی دارویی، نتایج ابتدایی مثبتی را نشان می دهد، مردم بسیار هیجان زده می شوند اما این پژوهشها اغلب میلیاردها دلار هزینه دارند و سپس در نهایت شکست می خورند. اگر واقعا درک می کنید که چه مسیرها و چه فرآیندهای سلولی تحت تاثیر این مهارکننده ها قرار می گیرند، این به شما امکان می دهد تا از قبل پیشبینی کنید که آیا این روش در بیماران انسان موفق خواهد بود یا خیر.
وی ادامه داد: ما با این روش می توانیم در مورد بررسی بیماری و شاید پیشگیری از بروز تومور فکر نماییم.
با دسترسی به یک کلینیک و همینطور جراحان سر و گردن از بیمارستان مجاور، پژوهشگرانی مانند بایس می توانند هر نوع درمان و متد جدیدی را روی نمونه های بافت انسانی آزمایش نمایند.
کوکوروزینسکا اظهار داشت: ما می توانیم با بررسی برش های تومور و کوشش برای درمان آنها با مهارکننده های گوناگون، آنها را برای دریافتن نحوه واکنش به مهارکننده های مولکولی بررسی نماییم.
این روش در نهایت می تواند راه را برای پزشکی دقیق و شخصی سازی شده هموار کند و پژوهشگران می توانند درمان های گوناگونی را روی بافت های بیماران آزمایش نمایند. کوکوروزینسکا افزود: بدین ترتیب میتوان پیش بینی نمود که آیا شخص مورد نظر می تواند با این روش درمان گردد یا خیر. این همان چیزی است که ما واقعا می خواهیم توسعه دهیم.
این پژوهش، در مجله "Molecular Cancer Research" به چاپ رسید.
منبع: 21th.ir
این مطلب بیست و یکم را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب